Emigratie: van droom naar werkelijkheid
Hallo droom, wij komen er aan!
Heel lang geleden toen ik een meisje was van ongeveer 11 jaar had mijn vader een droom.
Vanwege zijn werk had hij al veel van de wereld gezien. Voor hem bleef er één ultieme droom staan en dat was emigratie naar Nieuw Zeeland. Hij had daar fantastische beelden bij van vrijheidsbeleving en een prachtige natuur. De andere kant van de medaille was dat je er geen sociale voorzieningen had opgebouwd en daarmee was de noodzaak om een baan te vinden groot. En dat is nog niet zo eenvoudig als immigrant.
De droom bleef een droom, van emigratie is het nooit gekomen. De angst om te gaan en zich met puberdochter onder te dompelen in het grote onbekende was groter dan de drang naar avontuur. Dat voelde voor mij als een teleurstelling, omdat ik inmiddels ook in zijn droom was gaan geloven. Want hoe anders had mijn leven eruit kunnen zien als ik mijn tienerjaren in Nieuw Zeeland had kunnen doorbrengen?
Des te blijer wordt ik tegenwoordig als ik steeds vaker om me heen zie dat mensen daadwerkelijk de stap nemen om te emigreren om hun droom te verwezenlijken; vertrek naar het buitenland wordt realiteit. Nu we de beschikking hebben over internet is het ook vele malen eenvoudiger om in korte tijd je van tevoren goed te informeren. Jaarlijks is er een emigratie beurs waar je alle informatie kunt vinden over wonen, werken, ondernemen en studeren in het buitenland. De benodigde informatie is snel ingewonnen en de wereld lijkt inmiddels een stuk kleiner. Het realiseren van je droom is onder handbereik!
Op televisie is er zelfs een programma “Ik vertrek”, dat mensen in hun emigratie proces volgt, met alle ups en downs. Een van de downs is vaak dat er eerst hier een huis verkocht moet worden alvorens de volgende stap gezet kan worden. Hoe frustrerend kan het zijn dat je huis het obstakel is om verder te gaan. Met één been in het buitenland om daar al van alles te regelen en tegelijkertijd met het andere been nog steeds hier in Nederland. Het huis voelt letterlijk als een blok aan je been, dat ene been in Nederland, want je draagt nog alle verantwoordelijkheden; de hypotheek moet worden betaald, het moet er bewoonbaar uit zien om te voorkomen dat krakers je huis in bezit nemen en ’s winters moet de verwarming aan om te voorkomen dat de leidingen kapot vriezen. Liever ben je met je aandacht volledig in je nieuwe land, waar je je eigen bedrijf aan het oprichten bent en waar jullie en ook je kinderen moeten integreren. Het leren van de taal, de cultuur, connectie maken met de mensen uit de buurt, blijkt vaker een grotere inspanning dan van tevoren gedacht.
Zo verging het ook de familie X, die alles al had ingepakt voor emigratie naar Frankrijk waar zij voor een klein prijsje een grote klusboerderij op de kop hadden getikt. Het regelen van alle formaliteiten heeft bij hen ongeveer een jaar geduurd, maar nu zijn ze er dan ook echt helemaal klaar voor. In de zomervakantie en herfstvakantie zijn ze er met het hele gezin geweest om alvast de belangrijkste ruimtes bewoonbaar te maken.
Het gezin bestaat uit papa, mama en 2 jonge kinderen van 4 en 6 jaar. De oudste een stoere vent met blond piekhaar heeft zelfs al bij de buurman een paar honderd meter verder, op de trekker mogen zitten. Ze waren direct goede maatjes.
Het meisje van vier was helemaal verzot van de lavendelvelden waar ze samen speelde met een van de meisjes uit het dorp. Het was leuk om te merken hoe de kinderen spelenderwijs zo snel de Franse taal oppikten. De school in het dorp weet al dat ze binnenkort 2 kindjes uit Les Pays Bas in de onderbouw rijker zijn.
Behalve de boerderij heeft de familie ook een groot stuk grond erbij. De bedoeling is dat ze voor een groot gedeelte zelfvoorzienend gaan worden door hun eigen groenten en fruit te gaan verbouwen. De grote schuur gaan ze verbouwen en opknappen. Ze leggen sanitair aan en 5 luxe kamers, die ze als Bed & Breakfast gaan verhuren. Ze zijn helemaal happy met hun plannen. Ze hebben al een paar jaar gespaard om deze droom uit te laten komen. De eerste tijd zullen ze namelijk veel moeten investeren in het verbouwen, opknappen en het land rijp maken voor beplanting.
Wat hen echter nog zeer zwaar op het hart ligt is dat ze hun huis hier moeten achterlaten. Een jaar geleden hadden ze hun huis via een makelaar al in de verkoop gezet. Ze zagen de makelaar als grote expert, die zou wel weten hoe ze het best hun huis konden verkopen. Ze hadden er alle vertrouwen in en hadden alles aan hem overgelaten. Hij bepaalde de prijs en via welke kanalen de verkoop bekend werd gemaakt. Ook besliste hij dat ze mee deden met een aantal openhuizendagen. Het afgelopen jaar hebben ze slechts 3 kijkers gehad, die daarna niets meer van zich lieten horen. Het huis laten ze nu nagenoeg leeg achter. Enkele meubels staan er nog wel. Ze hebben al gepland om in de winter nog even een trip terug te maken om te zien hoe de stand van zaken is en hoe de woning erbij staat.
Over anderhalve maand staat de zo verlangde emigratie voor de deur en ze achten de kans zeer klein dat ze binnen die tijd alsnog hun woning nog verkocht krijgen. De verkoop van de woning betekent los kunnen laten van hun verantwoording voor het huis. Dit weegt voor hen zwaarder dan de hoogte van de verkoopprijs, waar hun makelaar maar steeds op hamert.
Onlangs werden ze door een ouder van de school van hun kinderen gewezen op de dienstverlening van Hulplijn Vastgoed. Daar hanteren de adviseurs een hele andere benadering dan hun eigen makelaar. Ze nemen de gok door toch nog het contactformulier op hun website in te vullen; je kunt nooit weten!
😀
Klik hier voor een afspraak!Bespreek uw mogelijkheden
met één van onze experts in een gratis eerste consult
Wij staan klaar om u te helpen met uw huis probleem.
Wilt u vaker een blog lezen van hulplijn vastgoed? Schrijf u dan in voor onze nieuwsbrief:
Ben wel benieuwd of je ze hebt kunnen helpen!