Verzorgingshuis? Zo is je eigen woning veilig

Verzorgingshuis of blijven zitten waar je woont….

Opeten van je eigen huis noodzakelijk voordat je naar een verzorgingshuis kunt?

Eieren zoeken, ieder jaar opnieuw: altijd de grootste schik. En ieder jaar was hij weer wat groter gegroeid. Het verspreidingsgebied waarin de eieren verstopt waren, werd ook steeds groter. Zowel in afstand als ook in hoogte. Steeds vaker waren er meer eieren tussen de takken van de drie fruitbomen te vinden, dan op de grond tussen de graspollen en andere lage beplantingen.

Hij had altijd een enorme voorpret om weer op zoek te gaan nieuwe verstopplekken. Zijn inventiviteit werd intuïtief gevolgd door zijn zoon, die de volgende dag feilloos alle eieren kon traceren, ook toen ze steeds hoger in de bomen verdwenen.

Alleen dat ene jaar…. zijn zoon had er 3 gemist. Maar omdat het altijd zoveel eieren waren, hadden ze het niet direct in de gaten gehad. Tot het moment dat ze op een prachtige zomerse dag in juni in de tuin zaten tijdens het zondagsontbijt…. Ze werden getrakteerd op een enorme walgelijke lucht… de gemiste eieren van anderhalve maand daarvoor. Ieder volgend jaar konden ze daar opnieuw hartelijk om lachen.

Verzorgingshuis-jongen

Verzorgingshuis, moet je je huis opeten

 

Zomaar een herinnering die spontaan bij hem binnenkomt nu hij definitief zijn huis verlaat. Hij heeft de respectabele leeftijd bereikt van 82 en zijn ogen laten hem steeds verder in de steek. Nu zijn vrouw vorig jaar is overleden valt het hem zwaar om alleen het huis te bewonen. Gelukkig is hij nog heel helder van geest. Hij had zich ingeschreven bij het verzorgingshuis in het dorp. Hij kwam er al geregeld, want zijn jongste zus woonde daar ook, net als een paar van zijn maten. Ze troffen elkaar regelmatig in de horecagelegenheid die er gevestigd is. Heerlijk om samen herinneringen van vroeger op te halen onder het genot van een kop koffie met een verse punt appelgebak.

Vorige maand kreeg hij bericht dat er een appartement was vrij gekomen. Hij kreeg twee weken de tijd om zijn intrek te nemen. Uiteraard had hij al uitgezocht wat hij graag wilde meenemen. Hij had een keurige selectie gemaakt van de spullen en meubels die hem dierbaar waren. De rest bleef achter voor zijn zoon. Toch gek, om het huis te verlaten waar hij zoveel jaren met veel plezier had gewoond.
Nu was het weer bijna Pasen. Het verzorgingshuis had de nodige versiering aangebracht, zowel bij de entree als ook de grote hal beneden en in het grand-café. Het gaf hem een zeer welkom gevoel. Zijn zoon had alvast in zijn appartement een enorme vaas neergezet met daarin paastakken waaraan felgekleurde kunsteitjes hingen. Door de felle kleurtjes kon hij de eitjes toch nog redelijk zien.

Voor de definitieve beslissing hij had zich wel afgevraagd of hij er verstandig aan deed om te verhuizen. Dan moest hij zijn huis verkopen en hij wist dat hij dan zijn huis eerst moest ‘opeten’… En wat bleef er dan over voor zijn zoon en kleinkinderen? Dat ging hem aan het hart. Hij had niet voor niets vroeger hard gewerkt en het huis helemaal afbetaald. In de jaren ’90 zelfs nog een dakkapel laten plaatsen. Dat wilde zijn vrouw zo graag. Daarmee kwam er extra lichtinval dat ze goed kon gebruiken bij het maken van haar schilderijen. Maar goed, wat moest hij nou? Verhuizen en bijna alles kwijt raken of zijn dagen slijten…? Daar moest toch een ander oplossing voor zijn?

Verzorgingshuis, moet je je huis opeten

Zijn zus had nog wel goede ogen. Regelmatig is ze te vinden op facebook en laatst zag ze een advertentie van Hulplijn Vastgoed waar ze hem op wees. Geen makelaars maar huisconsulten? Naja, ze beweren goede oplossingen te hebben voor vele situaties, maatoplossingen waar je blij van wordt.

Hij heeft gebeld en een afspraak gemaakt. De adviseurs hebben alle tijd genomen om aandachtig naar hem te luisteren; dat om te beginnen voelde heel goed . Zijn angst dat hij het huis moest opeten hebben ze meteen weggenomen. Geduldig hebben ze hem een nieuwe wet uitgelegd. Ook kwamen ze met een fantastische oplossing waarbij hij iedere maand geld kreeg dat hij eventueel kon doorsluizen naar zijn zoon en het huis zou pas verkocht worden op het moment dat de markt weer voldoende aangetrokken is. Dat was nog eens een creatieve oplossing!

Ja dit gaf hem een gerust gevoel: hij kon ervan op aan dat de erfenis voor zijn zoon veilig werd gesteld en het huis goed beheerd.

Herken je punten uit bovenstaande situatie? En wil je weten of Hulplijn Vastgoed ook met jou kan meedenken? Aarzel niet en neem contact op.

Hulplijn Vastgoed wenst je alvast fijne paasdagen !

Laat Hulplijn Vastgoed je helpen met….